Vml. cellebroederskapel

De Cellebroeders waren vanaf 1309 gevestigd in Maastricht en wijdden zich aan de verpleging van zieken en zwakzinnigen. Omstreeks 1512 bouwden zij een kloosterkapel aan de rand van de toenmalige stad, tussen de Brusselsestraat en de stadswal.
In 1539 werd het klooster verbouwd. Klooster en kapel lagen niet aan de openbare weg, maar op een binnenterrein dat via een poort aan de Brusselsestraat te bereiken is. Deze situatie is tot op heden bewaard gebleven. 

Klooster en kapel kennen een bewogen geschiedenis. De broeders deden er hun werk tot 1797, toen hun instelling onder het burgerlijk armenbestuur werd geplaatst.

In de 19de eeuw raakte het oude gebouw buiten gebruik als ziekenhuis en kreeg wisselende bestemmingen, ondermeer die van gevangenis, brouwerij en, bijna honderd jaar later, Bank van lening. Aan het begin van de twintigste eeuw zijn de kloostergebouwen grotendeels gesloopt. Alleen de kapel met aangrenzende vleugel van de voormalige kloosterhof bleef gespaard en werd grondig gerestaureerd tussen 1963 en 1966.

De kapel is geheel opgetrokken in blokken mergel, die aan de buitenzijde rood zijn geschilderd om (duurdere) Duitse zandsteen te imiteren.
Inwendig bestaat het gebouw uit een éénbeukige ruimte met een gewelf in vier traveeën waarvan de ribben van de gewelfvakken tezamen een netgewelf vormen.

Bij de restauratie zijn op dit gewelf resten van geschilderde bladranken en engelenfiguren teruggevonden. Tegen de westwand van het schip bevindt zich een zeer zeldzaam restant van het ‘laatste oordeel'.

Voor meer informatie zie Jaarverslag Vereniging Hendrick de Keyser 88 (2006), pp. 44-51.